سعید رضوانی

آنگاه که خدا بر آن می‌شود تا بنده‌ای برگزیند ،زمین و زمینه‌ی آزمونش را مهیّا می‌سازد
و گاه این آزمون، به موازات تعالی، تعالیم نیز دارد…

و علی لندی؛
همان برگزیده‌ای است که در سِیر آزمونی سخت، تعالی یافت
و نیز در مسیر آموزشی سبز، دیگران را تعالیم داد!…

و اینک علی؛
آن زاده‌ی ایذه، برگزیده‌ی ایزد گشت و در سایه سار درد و درک درست از زندگی و ارزندگی،
قَد برافراشت و قدر برافزود
تا بدانجا که ناجیِ غیر گشت و منجی خویش.
حال، مائیم و روزگار پس از او!…

براستی؛
علی را خلاصه در گریستن کردن و از نگریستن غافل ماندن، جور و جفا به جدّ و جَهد او نیست؟!

آری؛
آن اسوه‌‌ی بی‌بدیل که به نیکی توانست از حادثه، حماسه بسازد، بیش و پیش از تحزّن، شایسته به تلمّذ است!

پس بیاییم آموزگارانه به موازات حُزن در فراق آن نگار ماندگار، آموزه ها و انگیزه‌های رهایی بخشی که علی را عالی ساخت، به مدد تعلیم و تربیت در نهاد نونهالان این دیار، نه نمادین، که نهادین کنیم.